Olej z kokosa przez kilkadziesiąt ostatnich lat był w krajach zachodnich powszechnie uznawany za niezdrowy i tuczący składnik, od którego lepiej trzymać się z daleka, utożsamiało się go z największym możliwym złem, przyczynę zawałów a lekarze bili na alarm o negatywnych konsekwencjach stosowania.

Jak to się stało, że regularnie używany składnik diety w rejonach tropikalnych, który słynie tam ze swoich prozdrowotnych właściwości, był demonizowany w krajach wysoko rozwiniętych?

W całym zamieszaniu chodziło głównie o nasycone kwasy tłuszczowe, które zawarte są m.in. w tłustych potrawach pochodzenia zwierzęcego, a ich spożywanie w nadmiarze uznawane jest za niekorzystne dla organizmu, podnoszące poziom cholesterolu i rozwój chorób sercowo-naczyniowych. Olej kokosowy jest wyjątkowo bogatym źródłem tłuszczów nasyconych i zawiera ich 93%, w związku z czym łatwo było wysnuć wniosek, że on też jest szkodliwy i uznać to za oczywisty fakt. Ale czy na pewno tak jest?

Dopiero od niedawna, zaczęto szukać potwierdzeń tych teorii. Okazało się, że niegdyś stawiane oskarżenia o jego szkodliwości nie zawsze mają potwierdzenie naukowe w rzeczywistości.Przypomnijmy też na przykład, że dieta mieszkańców wysp Pacyfiku składa się w dużej mierze z produktów przygotowywanych na bazie oleju kokosowego, a odsetek zawałów w tej części globu jest znikomy. Palma kokosowa nazywana jest od wieków drzewem życia, a nasi przodkowie z różnych stron świata od wieków intuicyjnie wykorzystywali jej atuty w walce z wieloma dolegliwościami.